Po zakończeniu wojny rozpoczął się proces określania strat ludzkich, jakie pochłonęła Treblinka.

Wasylij Grosman w książce „Piekło Treblinki” wydanej w 1945 r., podał liczbę 3 mln. Oszacował ją, zliczając pojemność komór gazowych i czas funkcjonowania obozu.

Badania podjęte już w latach 1945–1946 przez Główną Komisję Badania Zbrodni Niemieckich w Polsce urealniły rozmiary strat ludzkich. Zdzisław Łukaszkiewicz, który prowadził pierwsze badania naukowe, autor książki „Obóz zagłady w Treblince” określił straty Treblinki na 780 tys., według jego obliczeń przybyło 156 transportów po 5 000 osób.

W procesie Kurta Franza Sąd Przysięgły w Düsseldorfie w 1965 r. określił straty na 700 tys.

W drugim procesie w 1970 r. przeciwko Franzowi Stanglowi, ekspert-biegły, berliński historyk dr Wolfgang Scheffer, wyliczył straty na 900 tys.

Inni historycy zajmujący się tym problemem podają liczbę od 700 do 900 tys. I tak, francuski historyk J. Billig określił na 700 tys. Jako minimalną przyjęli ją Helmut Kransnik i Albert Rückerl. Raul Hilberg podaje 750 tys., Martin Gilbert – 850 tys., Ytzak Arad – 850 tys., Czesław Madajczyk 700–800 tys., Manfred Burba – 912 tys. Jedynie Ryszard Czarkowski odbiega swą liczbą od przedstawionych tutaj, gdyż podaje 1 582 tys.

Wiemy jednak na pewno, że do końca 1942 r. wymordowano w obozie 713 555 osób.

Na tablicy informacyjnej przed wejściem na teren obozu widnieje liczba 800 tys. Należy ją przyjąć jako podstawę.