Wystawy stałe i czasowe

W budynku Muzeum znajduje się wystawa stała, która prezentuje historię obu obozów – Obozu Zagłady Treblinka II oraz Karnego Obozu Pracy Treblinka I. Ekspozycję dopełniają eksponaty odkryte podczas przeprowadzonych badań archeologicznych. Głównym elementem wystawy jest makieta Obozu Zagłady.

Sala została wyposażona w telewizor, na którym dostępne są filmy edukacyjne dla odwiedzających muzeum w języku polskim, angielskim, hebrajskim oraz niemieckim.

Kobiety w Karnym Obozie Pracy Treblinka I

Bunt w SS-Sonderkommando Treblinka. Wystawa w 80. rocznicę wybuchu buntu więźniów w Obozie Zagłady Treblinka II

W 80. rocznicę śmierci Henryka Goldszmita/Janusza Korczaka

Więźniowie Pawiaka straceni w Treblince. 2 marca 1942 – 2 marca 2022. 80. Rocznica transportu więźniów z Pawiaka straconych w Treblince

Janusz Korczak – król dzieci. Od Michałówki do Treblinki

SS – Sonderkomando Treblinka. Ostatni obóz akcji „Reinhardt”

Karny Obóz Pracy- zobaczyć niewidoczne- wystawa online 

Wystawa „Karny Obóz Pracy Treblinka I – zobaczyć niewidoczne” ukazuje na współczesnych zdjęciach miejsca, o których opowiadali w swoich relacjach byli więźniowie Karnego Obozu Pracy Treblinka I. O miejscach, w których rozgrywały się przerażające sceny, a które były codziennością obozowego życia.

Dziś, kiedy po barakach pozostały jedynie betonowe podłogi, a część obozu pokrywa gęsty las, pamięć o tym miejscu jest wciąż żywa w przekazywanych świadectwach. Pozostałości po obozie przypominają o bestialstwie dokonanym w tym miejscu przez niemieckich okupantów.

Miejsce pamięci Treblinka

Bunt w Obozie Zagłady

Stacja Treblinka. Między życiem i śmiercią

Główną osią najnowszej wystawy prezentowanej przez Muzeum Treblinka jest kolejarz Franciszek Ząbecki. Dziś, ponad 70 lat po zakończeniu II wojny światowej, jest on postacią niemal zapomnianą. Franciszek Ząbecki był prawym człowiekiem, któremu przyszło żyć w nieludzkich czasach, jednak wewnętrzne przekonania nie pozwoliły mu na bierność wobec rzeczywistości, którą oglądał codziennie będąc kolejarzem na stacji Treblinka. Był mimowolnym uczestnikiem dramatu, jaki rozgrywał się w okolicach Treblinki i wniósł niezwykły wkład w dokumentowanie tej tragicznej historii. Po zakończeniu II wojny światowej, Franciszek Ząbecki swoje wojenne doświadczenia opisał w wydanej w 1977 r. książce pt. Wspomnienia dawne i nowe.

Założeniem wystawy „Stacja Treblinka. Między życiem i śmiercią” jest oddanie głosu świadkowi historii, dlatego została ona oparta na wybranych cytatach z opublikowanych wspomnień Franciszka Ząbeckiego.

czy nie wiedzą o tym, że jadą na śmierć?

Dzięki uprzejmości Żydowskiego Instytutu Historycznego mieliśmy okazję zaprezentować w naszym Muzeum wystawę czasową pt.: „czy nie wiedzą o tym, że jadą na śmierć?” Cytaty z pism Emanuela Ringelbluma / fotografie Alan Metnick.

Prezentowane na wystawie fotografie to pokłosie dwóch wizyt amerykańskiego artysty Alana Metnicka w Treblince – w 2005 roku oraz 2014 roku. Fotografiom towarzyszą cytaty z pism Emanuela Ringelbluma oddające nastroje panujące w getcie warszawskim po rozpoczęciu deportacji ludności żydowskiej do Obozu Zagłady w Treblince.

 „(…) Pomnik w Treblince jednocześnie przyciąga i odpycha. Kamienie nie witają odwiedzającego, ale czuje się magnetyzm energii wybijającej z ziemi i przypominającej, nieustannie przypominającej o świecie, w którym nie chce się żyć, ale do którego się lgnie, doświadczając i wspominając. A gdy już się wyjedzie, to na zawsze zostaje z człowiekiem pamięć tego miejsca – tych kamieni – doświadczenie ostrych kamiennych odłamków wyrastających spod ziemi i wzbudzających poczucie zagrożenia. Nawet w ciepły letni dzień, w cichej otulinie lasu. To ostatnie też nie przynosi ulgi, bo wie się, że i tamto wydarzyło się w ciepłe, piękne letnie dni. Nie było ucieczki ani ulgi. Kamienie wyrażają właśnie to: nie ma ulgi, nie ma ucieczki.”

Alan Metnick, autor fotografii

Wystawa była dostępna dla zwiedzających do marca 2020 r.

Moi żydowscy rodzice, moi polscy rodzice

W Muzeum prezentowana była wystawa czasowa pt. „Moi żydowscy rodzice, moi polscy rodzice”, która opowiada o życiu żydowskich dzieci wychowywanych przez polskich rodziców.

Głównym celem wystawy jest przedstawienie historii ocalonych z Zagłady dzieci oraz ich żydowskich i polskich rodziców. Inicjatorką pomysłu wystawy jest Joanna Sobolewska-Pyz, była przewodnicząca Stowarzyszenia „Dzieci Holocaustu” w Polsce, która sama jest jednym z uratowanych dzieci. Wystawa stanowi zestawienie archiwalnych fotografii z współczesnymi portretami, co nadało wspomnieniom dzieci emocjonalnej siły i dopisało aktualne, pozytywne zakończenie. Jest to niejako sposób na dopisanie brakujących kart historii.

Wystawa opowiada o losach piętnaściorga dzieci urodzonych w latach 1939-1942, które zostały ocalone dzięki bezgranicznej miłości rodzicielskiej, która kazała oddać je w obce ręce oraz odwadze ludzi, którzy zaopiekowali się nimi i uznali je za własne córki i synów.

Wystawa była dostępna dla zwiedzających do 31 lipca 2019 r.

Szmul Zygielbojm. Milczeć nie mogę i żyć nie mogę.

Dzięki uprzejmości Żydowskiego Instytutu Historycznego mamy okazję zaprezentować w naszym Muzeum wystawę czasową pt.: „Szmul Zygielbojm. Milczeć nie mogę i żyć nie mogę.”

Wystawa była dostępna dla zwiedzających do 28.02.2019 r.

Wystawa składa się z 18 plansz w języku polskim i angielskim przedstawiających najważniejsze fakty z życia Szmula Zygielbojma – działacza politycznego związanego z socjalistyczną partią Bund – od jego przedwojennej aktywności politycznej, poprzez relacje rodzinne, aż do jego działalności w trakcie II wojny światowej. Jako członek londyńskiej Rady Narodowej RP na znak protestu przeciwko obojętności świata na Zagładę Żydów w nocy z 11 na 12 maja 1943 r. popełnił samobójstwo.

W liście pożegnalnym skierowanym do Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Władysława Raczkiewicza i do Prezesa Rady Ministrów Generała Władysława Sikorskiego napisał:

„(…) Milczeć nie mogę i żyć nie mogę gdy giną resztki ludu żydowskiego w Polsce, którego reprezentantem jestem. Towarzysze moi w getcie warszawskim zginęli z bronią w ręku, w ostatnim porywie bohaterskim.

Nie było mi dane zginać tak jak oni, razem z nimi. Ale należę do nich, do ich grobów masowych. (…)”

Treblinka. Piekło na ziemi

Wystawa czasowa pt. „Treblinka. Piekło na ziemi” była dostępna dla zwiedzających do końca 2018 roku.

Wystawa zaplanowana i stworzona została przez młodych ludzi z Saksonii-Anhalt. Ukazuje ona otwarte, osobiste spojrzenie na horror niemieckiego nazistowskiego socjalizmu i funkcjonowanie Obozu Zagłady w Treblince. Jednym z elementów wystawy jest symboliczne upamiętnienie liczby ofiar zamordowanych jednego dnia. 17 000 guzików zebranych przez uczniów i przywiezionych w dwóch walizkach z Niemiec ma symbolizować tę liczbę. Każdy z odwiedzających wystawę ma możliwość przyszycia swojego guzika do tkaniny, aby w ten sposób upamiętnić ofiary.