70 rocznica śmierci Janusza Korczaka i dzieciWarszawa- Treblinka- 70. rocznica zagłady Domu Sierot
5 sierpnia 1942 roku z ostatniej siedziby Domu Sierot przy ul. Siennej 16 w Warszawie Janusz Korczak/Henryk Goldszmit wraz z pracownikami i 200 wychowankami wyruszył na Umschlagplatz. To ostatnia pewna informacja o losach Starego Doktora. Przyjmuje się, że w obozie w Treblince wszyscy zostali zamordowani prawdopodobnie następnego dnia.
Sejm RP ogłosił rok 2012 Rokiem Janusza Korczaka. Odbywające się w tym roku uroczystości są hołdem dla wybitnego pedagoga i przypomnieniem jego dzieła.
Siedemdziesiąta rocznica wymarszu Domu Sierot została uczczona piękną inicjatywą Warszawskiego Teatru Lalka (mieszczącego się w Pałacu Kultury i Nauki, w miejscu Domu Sierot) i Polskiego Towarzystwa im. Janusza Korczaka. 5 sierpnia 2012 roku odsłonięto pamiątkową tablicę. Uroczystość honorowym patronatem została objęta przez Prezydenta M. St. Warszawy Panią Gronkiewicz-Walc i Rzecznika Praw Dziecka Marka Michalaka.
Po odsłonięciu tablicy przedstawiciele Polskiego i Międzynarodowego Stowarzyszenia im. Janusza Korczaka w hołdzie dla patrona w symboliczny sposób przemierzyli jego ostatnią drogę przejeżdżając do obozu zagłady w Treblince, gdzie odbyła się kameralna uroczystość. Międzynarodowe Stowarzyszenie im. Janusza Korczaka reprezentowała Przewodnicząca – Batia Gilad z Izraela oraz goście z Francji, Niemiec, Ukrainy, Konga i z Izraela. Członków Polskiego Stowarzyszenia reprezentowała Przewodnicząca Barbara Janina Sochal, Jacek Krogel (wiceprzewodniczący PSK), a Krąg Mazowiecki Stowarzyszenia – Edward Urbanowski.
Dr Edward Kopówka – Kierownik Muzeum Walki i Męczeństwa w Treblince – przedstawił historię i sposób funkcjonowania obozu. Dzieje obozu w Treblince są pełne okrucieństwa i drastycznych szczegółów. Wielu uczestników obchodów po raz pierwszy odwiedziło Treblinkę. Rzeczowe, taktownie przekazane informacje, makieta obozu, dokumenty, zdjęcia i nieliczne pamiątki wywarły na nich ogromne wrażenie, podobnie jak wystawa ,,Janusz Korczak w malarstwie Wolfganga Hergetha”.
Następnie uczestnicy obchodów przeszli przez teren obozu. Przy kamieniu upamiętniającym śmierć Janusza Korczaka i jego podopiecznych odczytano tekst przesłania w języku polskim, angielskim, francuskim, hebrajskim, niemieckim i rosyjskim. Nawiązaniem do idei pedagogicznych Starego Doktora i znakiem ich trwania było wypuszczenie latawców przygotowanych przez uczestników Międzynarodowego Seminarium Korczakowskiego, które rozpoczęło się 30.07.12 w Broniszowie. Seminarium zostało zorganizowane w ramach obchodów Roku Korczakowskiego 2012 przez Fundację Adenauera w Polsce, Międzynarodowe Stowarzyszenie im. Janusza Korczaka, Polskie Stowarzyszenie im. Janusza Korczaka oraz Fundację ,,Porozumienie Wzgórz Dalkowskich”.
Latawce to nawiązanie do pobytu Janusza Korczaka w Palestynie, do której wyjeżdżał dwukrotnie na zaproszenie byłych wychowanków Domu Sierot. Mieszkając w kibucu Ein Harod wiele czasu poświęcał zabawie z miejscowymi dziećmi – nauczył je m.in. robić i puszczać latawce. Do owego czasu dzieci nie znały tej zabawy. Od czasu pobytu Korczaka (czyli od roku 1936) do chwili obecnej, rokrocznie, obchodzi się w Ein Harod Święto Latawca. Jest to organizowane z dużym rozmachem, radosne święto, w którym biorą udział setki dzieci i dorosłych z okolicznych miejscowości
Na zakończenie w symbolicznym miejscu śmierci wychowanków Domu Sierot i ich opiekunów złożono wieńce kwiatów w barwach narodowych. 70 świeczek utworzyło płonący krąg wokół kamienia i przyciągnęło uwagę wielu osób odwiedzających obóz, zwłaszcza młodzieżowych grup z Izraela. Korczakowski duch dialogu i poszanowania dla drugiego człowieka trwa mimo upływu czasu i tragicznych zakrętów historii.
W ramach tych obchodów młodzież pod kierunkiem insp. Grzegorza Jacha, twórcy i szefa Programu PaT przygotowała spektakl profilaktyczny pt. „Sekret”. Premiera spektaklu miała miejsce w Garwolinie, w wykonaniu Teatru Rękawiczka p. Izabeli Rękawek. Obecnie spektakl ten jest realizowany w ramach działania PaT/E. „Sekret” poruszą niezmiernie ważną tematykę komunikacji na linii rodzic-dziecko oraz barier, które utrudniają szczerą, codzienną rozmowę między tak bliskimi sobie ludźmi. Publiczność nie kryla łez wzruszenia podczas spektaklu, gdy młodzi aktorzy, uświadomili im, jaki ogromne, negatywne emocje wywołują swoimi często nieprzemyślanymi komunikatami. A przecież każdy z nas tak naprawdę chciał dobrze… Więc może zacznijmy ze sobą rozmawiać? Od dzisiaj? Szczerze , okazując drugiemu człowiekowi, że nam na nim zależy. Magdalena Andrzejczyk